داستان زنی به نام من، درباره فیلم من،ساخته سهیل بیرقی، مطلبی از شهرام اشرف ابیانه

                                    

      من زنی سرکش و طاغی ام. اولین کاراکتر زن سینمای ایران ام  که همه کلیشه های رایج نقش زن در سینمای بومی را تغییر داده. من، شخصیتی خیالی ام که لیلا حاتمی در فیلم من بهم جان داده و فیلمساز اولی به نام سهیل بیرقی کاراکتر مرا کارگردانی کرده.

 تا پیش از من، هیچ فیلمسازی نه توان آن را داشت و نه شهامت آنکه چنین زنی را بر پرده سینمای ایران تصویر کند. در من، حداقل آنچه از من در فیلم تصویر شده، زنی جدی و مصمم است که همه گونه کار خلاف میکند. زندگی اش اما خالی و بی عشق و تنها است.  همین تنهایی هم پاشنه آشیل اش میشود و او، یعنی مرا، گیر می اندازد. 

 فیلم را مخفیانه در سینماهای جشنواره دیدم. موجز بود و پرقدرت . نشانه گذاری های سینمایی اش را پسندیدم و فرم گزارش گونه و کوبنده آن به دلم نشست. زن فیلم من، یک کاراکتر چند وجهی است. مصمم بودن اش در دستیابی به هدف مرا یاد ایزابل هوپر می اندازد. با همان جوش و خروش های لحظه ای غیرقابل پیش بینی هیستریک ایزابل هوپری که لیلا حاتمی به آن عمق و بعد داده.

وقتی فیلم تمام میشود آرام در دل جمعیت از سالن سینما بیرون میزنم. راضی ام. میدانم  من فیلم سهیل بیرقی، چیزی که از من تصویر کرده آن قدر ارزش دارد که فیلم را اثری ماندگار در تاریخ سینمای ایران کند..