عکس دسته جمعی با دوستانم بعد نمایش فیلم هایم در خانه هنرمندان

از چپ به راست..خودم..سعید سفیری؛ عکاس و روزنامه نگار..شراره افتخاری( نقاش).خانم ناهید حسن زاده (دوست فیلمساز نازنین)..مانیا سفیری (محاطب کودک و دختر سعید سفیری که برای دیدن فیلم واله بی آمد و به علت جابجا شدن پخش فیلم ها به آخر فیلم رسید مثل همه ما)..بی تا سفیری (حسابدار و همسر اینجانب)..الهه کرمی( مسوول فروش بلیط فیلم های هنر و تجربه که به همت ایشان چقدر فیلم مجانی دیدم و کلی برنامه که مختص اعضا سبنما تک بود)..زیبا مصطفوی (همکار اینجانب در معاونت فرهنگی فارابی )..رزیتا امیری (روزنامه نگار)..سهیلا غفار پور و دو دخترش (دندانپزشک و دختر عمه اینجانب). دو کودک آخر هم برای دیدن فیلم واله بی آمدند که به همان دلیل آخرش را دیدند.چه ماجرایی بود دیدن فیلم های ما در حانه هنرمندان. یکشنبه 2 اسفند ساعت19.

درباره خشم و هیاهو..هومن سیدی.. مطلبی از شهرام اشرف ابیانه...

خشم و هیاهو، هومن سیدی با آن صحنه پردازی مسی و سرد و به شدت استلیزه و بازی های چند لایه دو بازیگر اصلی اش، نوید محمد زاده و طناز طباطبایی، در نمایش یک درام آخرالزمانی که زن قصه قربانی آن است ما را یاد فیلم روز خشم، درام قرون وسطایی کارل تئدور درایر میاندازد. این تشابه، هم در نوع جنس و لحن قصه انتخابی است هم در کادربندی هایی که زن را در جایگاه قربانی مینشاند. صحنه رویارویی زن با خانواده مقتول در راهرویی نیمه تاریک زندان اوج این زیبایی شناسی سینمایی است. سیدی،در ساخته جدیدش پخته تر از هر فیلمساز وطنی فرم های بصری را در بهترین حالتش برای تجسم بخشیدن به فیلمنامه دقیقش بکار میگیرد. خشم و هیاهو فراتر از یک فیلم خوب ساده از سینماگری خوش فکر است. هومن سیدی با این فیلم استانداردهای کارگردانی در سینمای ایران را بالا برده است. سیمرغ  جایزه ویزه هیات داوران برای کارگردانی جشنواره برای جدیدترین  فیلم سیدی ، تایید این دیدگاه از منظر صنوف سینمایی و مدیران دولتی سینما است.

پر از هیجان و استرس تصویری... درباره لانتوری ..رضا درمیشیان.. مطلبی از شهرام اشرف ابیانه..

                             

      اگر یکی از مصاحبه شوندگان داخل فیلم لانتوری رضا درمیشیان بودم میگفتم جمعیتی که برای دیدن فیلمت در آن شب جنجالی جلوی درهای سالن اصلی برج میلاد ازدحام کرده و کم مانده بود فاجعه منا را رقم بزنند آوازه فیلم قبلی ات را شنیده بودند و برای دیدن فیلمی متفاوت آن همه انتظار را به جان خریده بودند.

 اگر میپرسیدی از چه چیز فیلم خوشت آمد؟ میگفتم تازگی و شیطنت های تصویری ات در قالب تهیه یک فیلم گزارشی درباره ماجرای اسید پاشی همچون فیلم قبلی من را به ذوق و شوق میاورد. نوید محمدزاده فیلم  تو براستی اعجوبه ای است. تصویری که از یک عاشق به آخر خط رسیده ارائه میدهد واقعا یکه و ماندگار است. پارادوکس نبرد خیر و شر درونی یک بزهکار خلاقانه تر از آنچه محمدزاده تجسم بخشیده قابل تصور نیست.

فیلمت را دوست داشتم اما جاهایی زیادی شعار میدهی و این از بار اثرگذاری فیلم ات کم میکند.اشکالی که در فیلم قبلی هم بود اما فرم بدیعی که انتخاب کرده بودی اجازه خودنمایی به آن نمیداد.

کارگردانی بینظیرت را در صحنه قصاص اسید پاشی دیدم. جای تحسین دارد. سینمای ایران حالا نه فقط یک هنرمتد که تکنسینی خبره را میان خانواده پرجمعیت خود دارد. کاش اما فرم های تازه تر بصری را برای فیلمت آزمایش میکردی.

در این فیلم آنچه میبینیم همانی است که در  فیلم قبلی تو دیده بودیم. تقصیر خودت است که انتظار از خودت را آن قدر بالا برده ای که همه خواهان تماشای چیز جدیدتری از تو هستند. در فیلم جدید تو با همه جوش و خروشی که در نماهای فیلم دیده میشود کمتر تن به خطر داده ای. نمیدانم چرا از شاعرانگی فیلم قبلی ات کمتر در اینجا اثری  است.

 لانتوری با این همه فیلم خوبی است. بهترین کارت نیست اما هنوز میشود لحظاتی از سینمای ناب را حس کرد و از آن لذت برد. لحضه هایی از هیجان و استرس تصویری از فیلمسازی که قله های کشف نشده زیادی را  در سال های آتی پیش روی خود دارد.

نمایش دو فیلم کوتاه از شهرام اشرف ابیانه در جشن تصویر سال، اینجا واله بی است و خانه ام کجاست

نمایش دو فیلم کوتاه از شهرام اشرف ابیانه در جشن تصویر سال... فیلم اول: اینجا واله بی است؛ با روایت سهی بانو ذوالقدر(فیلمی با روایت کودکانه درباره ادبیات کودک و نوجوان سوءد به بهانه  بررسی کتاب های لاسه و مایا..نوشته مارتین وید مارک نویسنده به نام کودک سوءدی)...فیلم دوم: خانه ام کجاست؟ (مستندی بی کلام درباره صداهای به حا مانده از برخی بناهای قدیمی تهران)..یکشنبه 2اسفند ساعت 18..سالن شهناز خانه هنرمندان... خيابان طالقاني،‌ بعد از ايرانشهر،‌خيابان شهيد موسوي شمالي،(نرسیده به سفارت سابق آمریکا)ضلع جنوبي باغ هنر.لازم به ذکر آنکه جشن تصویر سال یک بیناله هنری در زمینه نقاشی ،گرافیک ، عکاسی و سینما است که مجله تصویر به مدیریت سیف الله صمدیان هر دو سال یک بار برگزار میکند.

سئانس دوم/  ساعت 18

لاله زاری ها/ کارگردان: حسین احمدیان/ 58دقیقه

اینجا واله بی ایه/ کارگردان: شهرام اشرف ابیانه/ 10دقیقه 

خانه ام کجاست/ کارگردان: شهرام اشرف ابیانه/ 6دقیقه

زمان به وقت موسیو ستبون/  کارگردان: محمود کریمی/  45 دقیقه

یک هایکو سینمایی.. درباره فیلم یک شهروند کاملا معمولی مجید برزگر... مطلبی از شهرام اشرف ابیانه

        

          فیلم یک شهروند کاملا معمولی مجید برزگر خستگی فیلم های بد روزهای اول جشنواره را از تن امان در آورد. فیلم همان سبک وسیاق و زیبایی شناسی فیلم قبلی برزگر، پرویز، را دارد. نماهای طولانی که  با حوصله زیاد چیده شده تا عصاره چیزی را به تدریج در روح و جان امان جاری کند حالا دیگر به نماهای معرف مجید بزرگر تبدیل شده. این نماها حکم امضا کارگردانی خوش فکر و مولف را پای کار نشان میدهند. نقد یک ایدءلوژی یا تفکر در شکل و قالب یک فیلم به ظاهر رءالیستی از نوع سینمای کیارستمی اما با زیبایی شناسی طنازانه ژاک تاتی وار حالا از کسی چون برزگر بر میاید. یک شهروند کاملا معمولی، به ذوق امان میاورد از این همه تسلط به ابزار فیلمسازی. از داستانی که ساده و هوشمندانه و سینمایی روایت میشود. از بیرون کشیدن داستانی چند لایه از پیش و پاافتاده و در عین حال ترسناک ترین تصاویر زندگی روزمره. فیلم برزگر به کابوسی می ماند که کاملا واقع گرایانه و در کوچه و خیابان های آشنا و درست جلوی چشم امان ممکن است اتفاق بیفتد. یک شهروند کاملا معمولی یک هایکوی سینمایی است. با همه ایجاز و کوبندگی یک هایکو  با همه راز و  رمز یک هایکو. این جیزها از فیلم جدید برزگر جواهری ساخته که بر تارک سینمای مستقل ایران میدرخشد..