خشم و هیاهو، هومن سیدی
با آن صحنه پردازی مسی و سرد و به شدت استلیزه و بازی های چند لایه دو بازیگر اصلی
اش، نوید محمد زاده و طناز طباطبایی، در نمایش
یک درام آخرالزمانی که زن قصه قربانی آن است ما را یاد فیلم روز خشم،
درام قرون وسطایی کارل تئدور درایر میاندازد. این تشابه، هم
در نوع جنس و لحن قصه انتخابی است هم در کادربندی هایی که زن را در جایگاه قربانی مینشاند.
صحنه رویارویی زن با خانواده مقتول در راهرویی نیمه تاریک زندان اوج این زیبایی شناسی
سینمایی است. سیدی،در ساخته جدیدش پخته تر از هر فیلمساز وطنی فرم های بصری
را در بهترین حالتش برای تجسم بخشیدن به فیلمنامه دقیقش بکار میگیرد. خشم و هیاهو
فراتر از یک فیلم خوب ساده از سینماگری خوش فکر است. هومن سیدی با این فیلم
استانداردهای کارگردانی در سینمای ایران را بالا برده است. سیمرغ جایزه ویزه هیات داوران برای کارگردانی جشنواره برای
جدیدترین فیلم سیدی ، تایید این دیدگاه
از منظر صنوف سینمایی و مدیران دولتی سینما است.
No comments:
Post a Comment