فیلم یک شهروند کاملا معمولی مجید برزگر خستگی فیلم های بد روزهای اول جشنواره را از تن امان در آورد. فیلم همان سبک وسیاق و زیبایی شناسی فیلم قبلی برزگر، پرویز، را دارد. نماهای طولانی که با حوصله زیاد چیده شده تا عصاره چیزی را به تدریج در روح و جان امان جاری کند حالا دیگر به نماهای معرف مجید بزرگر تبدیل شده. این نماها حکم امضا کارگردانی خوش فکر و مولف را پای کار نشان میدهند. نقد یک ایدءلوژی یا تفکر در شکل و قالب یک فیلم به ظاهر رءالیستی از نوع سینمای کیارستمی اما با زیبایی شناسی طنازانه ژاک تاتی وار حالا از کسی چون برزگر بر میاید. یک شهروند کاملا معمولی، به ذوق امان میاورد از این همه تسلط به ابزار فیلمسازی. از داستانی که ساده و هوشمندانه و سینمایی روایت میشود. از بیرون کشیدن داستانی چند لایه از پیش و پاافتاده و در عین حال ترسناک ترین تصاویر زندگی روزمره. فیلم برزگر به کابوسی می ماند که کاملا واقع گرایانه و در کوچه و خیابان های آشنا و درست جلوی چشم امان ممکن است اتفاق بیفتد. یک شهروند کاملا معمولی یک هایکوی سینمایی است. با همه ایجاز و کوبندگی یک هایکو با همه راز و رمز یک هایکو. این جیزها از فیلم جدید برزگر جواهری ساخته که بر تارک سینمای مستقل ایران میدرخشد..
No comments:
Post a Comment